Dziady − związane były z kultem przodków. Dla ówczesnych, tak jak obecnie zmarli przodkowie są czcigodną ikoną. Wieczorem przyzywano dusze zmarłych, kusząc je jadłem i ogniem. Pamięć o przodkach przyzywana była przy okazji wielu świąt. Jednak regularnie z oznaczoną intencją wypominki odbywały się na jesieni i wiosną.

Noc Kupały − święto płonących ognisk i zabawy do białego rana. Pląsania i poszukiwań w borze, koniecznie parami. Noc miłości zmysłowej i magicznych obrzędów. Wróżby i puszczanie wianków chroniących święty, dziękczynny płomień.

Postrzyżyny − były ceremonią zakończenia pewnego etapu życia, dotyczącą młodego człowieka. Przechodził spod opieki matczynej pod rękę ojcowską. Małym chłopcom obcinano włosy i nadawano nowe imię. Imię, które zastąpiło pierwsze, służące ku ochronie.

Szczodre Gody − zimowe święto przesilenia słonecznego. Od tego dnia słońce zaczynało się wspinać po nieboskłonie co dzień wyżej i wyżej. Ludzie korzystali z czasu zimowego odpoczynku. Świętowano, odwiedzając się po sąsiedzku. Korowody gościnne krążyły po opłotkach bez końca. Święto poprzedzał Szczodry wieczór.

Jare Gody − radość z nadchodzącej wiosny i ulga związana z pożegnaniem zimy, nie pozwoliła ludziom nie okazywać radości. Jare Święto przynosiło radość z nadchodzącej zielonej pory roku. Pełne magii i radości. Palono ogniska i bawiono się nawet do kolejnej pełni.

Święto Peruna − przypadało na okres przełomu lata. Kiedy dojrzewały zboża, proszono Peruna, by powstrzymał się przed zsyłaniem na zasiewy gwałtownych i niszczących burz. Pod świętymi dębami składano ofiary z kaszy, miody i chleba.

Zielone Świątki − czerwcowe święto, związane, jak wiele innych z naturą w rozkwicie. Miłością i kochaniem wszystkiego i wszystkich. Kultywując Zielone Światki, czekano na nadejście lata. Stało tuż, tuż, za widnokręgiem.

Dożynki − święto urodzaju. Związane z udanymi zbiorami. Czasem ucztowania i możliwością pochwalenia się bogactwem w obejściu, domu i ubiorze. Z ostatnich kłosów konstruowano wieniec i niesiono go w kolorowym korowodzie. Dar przyjmował senior rodowy lub starosta plemienny.

Swaćba − zawieranie małżeństw w kulturze słowiańskiej aranżowane było przez rodziny oblubieńców, przy pomocy osób trzecich. Swatom powierzano mediacje w sprawach majątkowych. Przyszli małżonkowie przysięgali sobie nawzajem. Czasem przysięgę odbierał zaangażowany w przedsięwzięcie swat.

Gromnica − lutowe święto obchodzone na granicy zimy i wiosny. Z racji roli głównego atrybutu, obchody kojarzone są z bogiem Perunem. Ogień grał rolę główna, chroniąc domostwa przed pierwszymi burzami przejściowej pory roku. Przedwiośnie zawsze jest nieobliczalne.

Maslenica − popularne święto, szczególnie we wschodniej słowiańszczyźnie. Obchody odbywały się w czas równonocy wiosennej. Ludzie wybaczali sobie wszelkie urazy i jednali się, czując ulgę. Było to święto nowego otwarcia. Kościół prawosławny przygarnął uroczystość i kultywuje do dziś.

Stado − majowe zaręczyny bóstw płodności. Z ich fizycznego połączenia miał spłynąć na przyrodę i ludzi urodzaj i siły witalne. Święto jest do dziś pielęgnowane w Chorwacji i zostało objęte opieką organizacji międzynarodowych, wspierających różnorodność etniczną.